Spitsbergen

Istnieje takie fascynujące miejsce, gdzie można spędzić czas w otoczeniu arktycznej przyrody i urzekających polarnych krajobrazów. Można wybrać się na wycieczki piesze, kajakiem, łodzią lub pontonem, narciarskie, skuterami śnieżnymi, pojazdami gąsienicowymi, psimi zaprzęgami oraz konne.

Warto również udać się na rejs po archipelagu lub po okolicznych fiordach. Jedną z możliwości spędzenia czasu jest podpatrywanie życia dzikich zwierząt, podziwianie wspaniałych lodowców, obserwowanie zorzy polarnej lub nieprzerwanej wędrówki słońca po horyzoncie a po tym wszystkim można udać się na śniadanie do najdalej wysuniętego na północ baru z kebabem. Witamy na Spitsbergenie! Spitsbergen to największa wyspa Norwegii położona w archipelagu Svalbard, na Morzu Arktycznym. Pierwszego, historycznie potwierdzonego odkrycia tego lądu dokonała wyprawa Willema Barentsa w roku 1596. Holenderscy odkrywcy widząc wyłaniające się z morza szpiczaste wierzchołki gór nazwali ten obszar Ostre Góry czyli Spitsbergen.

Z powodu olbrzymiej ilości wielorybów w XVII i XVIII wieku toczyła się rywalizacja o wpływy na archipelagu. Ostatecznie w roku 1920 na mocy Traktatu Spitsbergeńskiego przyznano zwierzchnictwo nad tymi ziemi Norwegii a równe prawa działalności gospodarczej i naukowej obywatelom wszystkich tych państw, które podpisały traktat. Norwegia wprowadziła regulacje prawne mające na celu ograniczyć rabunkową gospodarkę oraz chronić cenne zasoby przyrodnicze tych obszarów. Spitsbergen zapisał się też w historii jako punkt startowy wielu wypraw podbiegunowych w XIX i XX wieku.

Spitsbergen ma powierzchnię 39,0 tys. km2 a cały archipelag Svalbard 62,8 tys. km2. Jest to teren górzysty w większości pokryty lodowcami. Najwyższym szczytem jest Newtontoppen (1713 m n.p.m.) czyli Szczyt Newtona. Okoliczne góry również zostały nazwane na cześć słynnych matematyków i fizyków. Ciekawostką jest również to, że na mapach Spitsbergenu widnieją też polskie nazwy, takie więc można zdobyć na przykład Szczyt Polaków, Szczyt Wawelski, Górę Cure – Skłodowiej, Górę Warszawską, Przełęcz Kopernika lub Lodowiec Arctowskiego. Na zachodzie i północy Spitsbergenu występują głęboko wcinające się fiordy np. Hornsund.

Życie na Spitsbergenie skupia się głównie na granicy lądu i morza, gdyż tylko 6-7% powierzchni wyspy umożliwia wegetację roślin. Lato polarne jest niezwykle krótkie i dominują glony, porosty, mszaki, grzyby, rośliny kwiatowe oraz niskopienna tundra (krzewinki nieprzekraczające kliku centymetrów). Na Spitsbergenie występuje 109 gatunków ptaków. Do grona ssaków należy zaliczyć niedźwiedzie polarne, które są tak silne, że potrafią zabić człowieka jednym uderzeniem łapy. Dlatego, mimo że nie atakują ludzi bez powodu, stale należy nosić ze sobą broń wielkokalibrową i rakietnicę do odstraszania. Liczebność reniferów na szacuje się na ok. 10000 czyli ponad trzy razy więcej niż ludzi zamieszkujących te tereny. Na Spitsbergenie występują także listy polarne (pieśce) oraz foki.

Ludzie zamieszkują głównie Longyearbyen, Barentsburg a także międzynarodową stację badawczą w Ny-Alesund oraz polską stacjię w Hornsund. Polska Stacja Polarna Hornsund im. Stanisława Siedleckiego nazywana też „Polskim Domem pod Biegunami" została założona w 1957 roku i są w niej prowadzone całoroczne badania z zakresu geofizyki i środowiska polarnego. Jest to najdalej na północ wysunięta całoroczna polska placówka naukowa. Spitsbergen fascynuje nie tylko naukowców, jest to idealne miejsce dla wielbicieli dziewiczych krajobrazów oraz mroźnego piękna a także poszukiwaczy przygód i niezapomnianych wrażeń.